İlk olarak söyleyebileceğim şey; çok enerjik olmanız gerektiği. Onların enerjisine, hareketliliğine aktivite isteklerine ayak uydurmanız gerektiği. Hoplayıp zıplamak, kovalamacılık oynamak, anlamsız minik oyuncakların aklına gelmesiyle evi dört bucak aramaya koyulmak, saklambaç oynamak bizim şu aralar en çok yaptığımız aktiviteler.
Ada Deniz 3 yaşına yaklaşıyor ve doğal olarak çok çalkantılı bir ruh halinden geçiyor. Herşeyi kendi başına yapmak istiyor, yanlışlıkla onun yapmak istediği bir şeyi siz yapar ya da almak istediği bir nesneye uzanırsanız kıyamet kopuyor, neymiş o kendisi alacakmış. Ağlamalar, kızmalar sinirden elinidekini yere atmalar… Sanki o anne, ben çocuk! yediğimiz azarın haddi hesabı yok 😄
Geceleri uykusundan uyanıp kızdığı bile oluyor. Biberonum nerdeeeee…. Tirmizi battaniyeeee…(kırmızı battaniyemiz yok bu arada) Biberonu komidinin üzerinden alıp uzattığımda daha beter ağlıyor. Kendisi alacakmış üzerimden uzanıp biberonu tutmaya çalışırken bir yandan da söyleniyor. Alamayıp elinden düşürüyor daha da bağırmaya başlıyor. Yardım etmeye çalışmak ise yapılacak en büyük hata. Her bir hamlemde daha da kızıyor. En güzeli kendi haline bırakmak 😄 kıza kıza söylene söylene susuyor bir süre sonra. Yeni olan hiç bir kıyafet, ayakkabı, eşya kabul görmüyor bu aralar. Bir muhafazakarlık var ki anlatamam. Aldığımız ayakkabi bir aydır dolapta duruyor. Giydirmeye çalıştığımızda istemediğini söylüyor. Yeni kıyafetlerde aynı şekilde, çözümü yeni eşyaları evde ortalıkta bırakarak bulduk. O eşyalar bir kaç gün yerlerde sürünüyor, gözünün önünde tutarak alışmasını sağlıyoruz.
Dün yaşadığımız olayı aktarayım; yeni aldığımız araba koltuğuna oturtmak için 10 dakika uğraştık. Farklı olduğunu anladığı için oturmak istemedi, biraz zorlada olsa oturtup kemerlerini bağladım. Bu sefer eve gelene kadar ağladı, arkasına bile yaslanmadı koltuğun. Bu durumlar bizim gibi 2-3 yaşlarında çocukları olan ailelerin ortak noktası, hemen hemen her evde aynı sorunların yaşandığına eminim. Bunun geçici bir dönem olduğunu bilmek çok önemli, çocuklarımızın öfke patlamalarını rahatça yaşamalarına izin vermek gerekiyor.Bastırmaya çalışmak, kızmak, tehdit etmek ilerisi için çok büyük ruhsal sıkıntılara yol açabilir. Sakin olup onu rahatlatmak, dikkatini başka bir yöne çekemeye çalışmak süreci daha az sancılı geçirmenize yardımcı olacaktır.Sizin dikkatinizi çekmek üzere fırlatıp attığı nesneler üzerinde hiç durmayın dönüp arkanızı çıkın odadan. Bu hareketi sizi kızdırmak için yaptığını unutmayın. Karşılığında kızarsanız onun istediğini yapmış olursunuz ve bu hareketi pekiştirmiş olursunuz. Bizde durumlar bir kaç aydır böyle, bazı günler sorunsuz geçerken bazen de üst üste kriz yaşıyoruz. Neticede hepsi birkaç dakika içinde sönüp gidiyor. Onun ihtiyacı olan tek şey sevgi, sizin onun yanında olduğunuzu hissetmesi.
Sevgi ve sabır ile büyümesine izin verin… Bunların hepsi geçecek 😄