Çalışan annelerin en büyük sıkıntısı sabahları minik kuzularını yaşlı gözlerle ardında bırakıp evden çıkmak olsa gerek.

Biz hemen hemen her sabah bu acı seneryoyu yaşıyoruz, Ada uyanır uyanmaz bana yapışıyor, hiç kucağımdan inmek istemiyor. İşe gideceğimizi anlıyor, odadan bile çıkmamıza izin vermiyor. Bu sabah mutfakta benim kucağımda dururken bir yandan da babasının elini sıkı sıkı tutup bizi bir arada tutmaya çalışıyordu.

Henüz 20 aylıksın sana işe gidip akşam tekrar geleceğimizi anlatmaya çalışıyoruz ama sen biz daha konuşmaya başlar başlamaz kafanı başka yere çevirip bana daha sıkı sarılıyor, babanın elini daha kuvvetli sıkıyorsun.

Bazı sabahlar babanın kucağında seni oyalarken, ben gizlice ortadan yok oluyorum, bazen de baban kaçıyor görünmeden sana. Ancak her durumda da sen çok üzülüyorsun, hiç bizi bırakmak istemiyorsun.Sıkıntılı olan bu durumu uzatmamak en iyisi bence, çok fazla dramatize etmeden hızlıca seni bakıcına verip çıkıyoruz odadan. Sen bir süre ağlıyorsun sonra biz daha evden çıkmadan sakinleşip camdan bizi yolcu ediyorsun.Biraz üzgün biraz şaşkın bakışlarla bize bakan o tatlı suratını arkamızda bırakıp işin yolunu tutuyoruz.

Bu ayrılışlar yüzünden sende oluşan korku nedeni ile bana çok daha düşkün oluyorsun her geçen gün. Her an odadan çıkacakmışım gibi beni takip ediyorsun.Aynı odada olmadığımız zamanlarda birden aklına geliyor olmalıyım ki hemen oda oda gezip o minik ağzınla “anni anniii” diye bana sesleniyorsun. Beni bulduğunda gözlerinde öyle bir ışık parlıyorki sevinçten gözlerinin içi gülüyor. Burada olduğumu ve seni çok sevdiğimi söyleyerek kocaman sarılıyorum sana…

Bunun bir başka yolu var mı bilmiyorum. Önerisi olan var mı? Daha acısız ayrılmak mümkün mü?

Bu süreçte sen ne düşünüyorsun acaba Adacım? Sende ne gibi izler bırakacak bu ayrılışlar ?